برای اینکه تاریخچه ی دستگاه تاتو را ردیابی کنیم، باید برگردیم به سال ها پیش، قبل از اینکه ساموئل او ریلی دستگاه تاتو را اختراع و به نام خودش ثبت کند. زمانی که یک مخترع ایتالیایی به نام ولتا، باتری را توسعه داد. همه دستگاه های تاتو و نمونه های اولیه آن‌ها با باتری کار می‌کردند. اصل الکتریکی پایه الکترومغناطیس، که در سال ۱۸۱۹ توسط مخترع دانمارکی اورستد کشف شد، در همه اختراعات و کاربرد های عملی ماشین های تاتو مورد استفاده قرار گرفته است. در سال ۱۸۹۱، “سامویل او ریلی ” به ثبت اختراع دستگاه تاتو مشهور است. درست است که بگوییم اولین ثبت اختراع تاتو را او ریلی کرده است، اما قبل از این، توسعه قابل توجهی در ابزار های سوراخ کننده برقی وجود داشت.
در سال ۱۸۷۶ توماس آلوا ادیسون از نیوآرک، نیوجرسی حق ثبت اختراع را بر روی دستگاهی که برای سهولت کار منشی‌های مطب طراحی شده بود را دریافت کرد. این اختراع برای یک ماشین الکترو مغناطیسی از نوع چرخشی ( روتاری ) بود که با باتری کار می‌کرد. این ماشین برای ساختن استنسیل از حروف، چاپ آگهی و امثال آن طراحی شده بود. قلم استنسیل در نوشتار اصلی سوراخ هایی ایجاد می‌کند و سپس با یک رولر مرکب، کپی های اصلی می‌تواند ساخته شود. این روش از انتقال استنسیل امروزه در صنعت تابلو نقاشی استفاده می‌شود. فکر نمی‌کنم کسی نیاز داشته باشد که از نزدیک به کشش مکانیکی این ماشین نگاه کند تا ببیند به آسانی می‌توان آن را با تاتو تطبیق دهد. ساموئل او ریلی قطعا” این کار را کرد و آینده را نیز در این مورد دید. پانزده سال بعد، “او ریلی” با تغییرات جزئی طراحی ادیسون، اولین حق ثبت اختراع آمریکا را برای یک دستگاه تاتو دریافت کرد. تغییرات او ریلی شامل یک مونتاژ لوله مجدد و یک مخزن مرکب بود.
توماس آ. ادیسون (۱۸۴۷ – ۱۹۳۱) یکی از بزرگترین مخترعین آمریکا بود. در طول عمر خود بیش از ۱۰۰۰ امتیاز برای اختراع های مختلف داشت. اختراعاتی مثل سیستم‌های تلگراف، گرامافون، لامپ‌های رشته‌ای و پروژکتور تصویر. واضح بود که ادیسون از طراحی خودکار استنسیل راضی نیست، چون در سال ۱۸۷۷ یک ایده جدید ایجاد کرد و حق ثبت اختراع دیگری را در این دستگاه دریافت کرد. این دستگاه کاملا” متفاوت از دستگاه چرخشی / روتاری اصلی بود. اختراع سال ۱۸۷۷ یک دستگاه سیم‌پیچ مغناطیسی تنظیم‌شده بر روی محیط لوله قرار داشت. نی قابل انعطاف روی این کویل تکان می‌خورد و حرکت رفت و برگشتی لازم برای ساختن استنسیل را ایجاد کرد. با نگاه کردن به این دستگاه، واضح است که می‌تواند به آسانی به درخواست های تاتو تبدیل شود. این دستگاه واقعا” شروع توسعه دستگاهی است که امروزه بسیاری از تاتو آرتیست ها از آن استفاده می‌کنند.
در سال ۱۹۰۴، چارلی واگنر از نیویورک، یک حق ثبت اختراع برای یک دستگاه تاتو دریافت کرد. بسیاری از مورخان بر این باورند که ” او ریلی” تاثیر عمده‌ای بر توسعه این دستگاه داشته است. با این حال، با نگاه کردن به طرح اصلی ثبت اختراع، می‌توانید ببینید که هم واگنر و هم “او ریلی” به طراحی ادیسون اشاره کرده‌اند. درک این که چگونه مخترعان اولیه از ادیسون الهام‌گرفته بودند، به ویژه کسانی مانند او ریلی و واگنر، که در همان بخش از کشور زندگی می‌کردند، آسان است. ادیسون از کارگاه نیو جرسی به نیویورک سفر می‌کرد تا اختراعات خود را به مردم نشان دهد. واگنر، او ریلی، یا هر کسی که این تغییرات را در سال ۱۸۷۷ اختراع کرد، کار خوبی برای تغییر آن برای مصارف تاتو انجام داد. برخی از این تغییرات شامل بهبود مونتاژ لوله با رنگ، سوییچ خاموش و ، تنظیمات ضربه‌ای و یک میله سوزنی بودند.
در سال ۱۹۲۹، پرسی واترز از دیترویت امتیاز ثبت اختراع را دریافت کرد که به دستگاه تاتوی امروزی بسیار نزدیک است. واترز اولین مخترع نبود که با این طراحی کار می‌کرد. متاسفانه اسم حقیقی سازنده ی آن در تاریخ تاریک گم شده است. ماشین واترز دو سیم‌پیچ ( کویل ) استاندارد بود که سیم پیچ ها در یک خط قرار گرفته بودند. اصلاحات دیگر شامل دکمه ی خاموش و روشن، محافظ جرقه، و یک سوزن برای برش استنسیل پلاستیکی است. در طول سال های زیادی از تجارت، واترز انواع و سبک‌های مختلف دستگاه را تولید می‌کرد و به فروش می‌رساند. به نظر می‌رسد که واترز تنها مخترع دستگاه تاتو بوده است که توانست حق اختراع خود را به یک کالای قابل‌فروش مبدل کند. پنجاه سال قبل از این بود که دستگاه تاتو بعدی ثبت شود، این اختراع در سال ۱۹۷۹ به کارول نایتینگل از واشنگتن واگذار شد.
نایتینگل یک دستگاه بسیار استادانه ساخته است. تعداد کمی از تغییرات او شامل تنظیم کامل سیم پیچ ها، اتصال فنری و پیچ تماس، فنر های ورق از طول‌های مختلف برای انواع مختلف کار و یک نوار آرمیچر زاویه‌دار است که با خم شدن فنر به سمت جلو انجام می‌شود. می‌توانید ببینید که این ماشین طی صد ها سال تغییرات زیادی را طی کرده است، زیرا ادیسون تصور خود را با خودکار استنیل آغاز کرده است. مهم نیست که چقدر اصلاحات رخ می‌دهند. هرگز یک دستگاه کامل برای هر هنرمند ساخته نخواهد شد؛ همه ی تاتو آرتیست ها دستگاه استاندارد را تغییر خواهند داد تا نیاز ها و برنامه های منحصر به فرد خود را با آن متناسب کنند. دستگاه های تاتو انواع مختلفی دارند؛ یک ابزار شخصی هستند، و هیچ کدامشان مثل هم نیستند.
بسیاری از مخترعین در آمریکا و اروپا همچنان بر روی طراحی های دستگاه های تاتو کار می‌کنند. بسیاری از این مخترعان به خاطر زمان و پول درگیر یا شاید به خاطر فقدان یک طرح اولیه، ثبت اختراع بر روی طراحی های خود را ثبت نخواهند کرد. در نظریه، هر بار پیشرفتی در طراحی صورت می‌گیرد، ماشین تاتو به یک ابزار بهتر تبدیل می‌شود. برخی اوقات تغییرات در همه جا بهبود نیافته اند، و کاربرد های این تغییرات کوتاه هستند. همانند هر توسعه جدید، روند داد رسی و خطا وجود دارد. اغلب، وقتی یک چیزی برای یک نفر رو به بهبود است، برای فردی دیگر مانع است؛ چیزی که به دنبال بهبود یک فرد به نظر می‌رسد، مانعی بر سر راه دیگر است. و جستجو ادامه دارد …
